De mensheid kan uitsterven op zowel natuurlijke als door de mens veroorzaakte manieren. Voorbeelden van natuurlijke uitstervingsrisico’s zijn asteroïde-inslagen en supervulkaanuitbarstingen. Het belangrijkste van de natuurlijke existentiële risico’s is dat ze:

  1. Klein zijn

  2. Bekend zijn

Het totale natuurlijke uitstervingsrisico voor de komende honderd jaar is ongeveer 0,01%, oftewel extreem klein. Het door de mens veroorzaakte uitstervingsrisico wordt daarentegen geschat op 17%, of 1700 keer groter. Daarom is het risico op natuurlijk uitsterven zo klein dat het kan worden verwaarloosd in een discussie over existentiële risico’s.

Het risico op natuurlijk uitsterven is zo klein dat het in een discussie over existentiële risico’s kan worden verwaarloosd.

Hoe weten we zeker dat natuurlijke existentiële risico’s zo klein zijn? Alle natuurlijke bronnen van uitsterven, of het nu asteroïden, kometen, vulkanen of stellaire explosies zijn, hebben één ding gemeen: hun kans is de laatste tijd niet veel groter geworden. Dit betekent dat we historische gegevens kunnen gebruiken.

Historisch gezien is de mensheid in haar levensduur van ongeveer 300.000 jaar niet uitgestorven. Andere zoogdieren hebben een gemiddelde levensduur van ongeveer een miljoen jaar gehad, zoals we weten uit hun fossielenbestand. Blijkbaar waren er in deze periode geen asteroïden, kometen, vulkanen of stellaire explosies die ze hebben weggevaagd. Om deze redenen kan het natuurlijke uitstervingsrisico voor de mensheid met zekerheid worden geschat op zeer klein (ongeveer 0,01%) voor de komende honderd jaar.

Natuurlijke risico’s zijn de risico’s waar we ons het minst zorgen over hoeven te maken.